Er was eens...

Er was eens een meisje dat zich heel erg gelukkig voelde. Ze lag in de jungle in haar hangmat naar de sterren te kijken. De geluiden van de jungle op de achtergrond. Oke de hangmat lag totaal niet lekker om in te slapen maar toch heeft ze de hele nacht liggen dromen over Suriname en hoe magisch de jungle is. Van de drie keer uitvergrootte mieren die hard aan het werk zijn voedsel te verzamelen, tot aan de doodskopaapjes die je hun mensenhandjes laten zien terwijl je ze bananen voert. Het meisje kent weinig momenten waarop ze zich zo gelukkig heeft gevoeld als ze zich op dat moment voelde. Over het algemeen is het meisje vaak gelukkig, dus kun je nagaan!

Vrijdag ochtend zijn we met z'n twaalven vertrokken op een trip naar de Voltzberg en de Raleighvallen. Een bus trip van 5 uur en daarna 3 uur op de boot. Helemaal door elkaar geschud, bruin van het stof en moe van de tassen die steeds op m'n hoofd vielen kwamen we aan bij de plaats waar de op de boot konden stappen. Voordat we de boot op gingen, bezochten we eerst nog een dorpje in de buurt. Indrukwekkend om te zien hoe de mensen in zo'n dorpje leven. Drie verschillende hutjes, een om te slapen, een om te koken en een voor overdag. Het hoofdvoedsel van de dorpelingen is cassave en er was dan ook te zien hoe ze deze aan het drogen waren. De gids vertelde dat er in dit dorp geloofd wordt in een leven na de dood. Wanneer er iemand dood gaat wordt er feest gevierd en wanneer er iemand geboren is, wordt er gerouwd. Een geboorte betekend namelijk dat de ouders er een zware taak bij hebben om het kind voor te bereiden op het 'zware' leven op aarde. Wanneer iemand dood gaat is het feest want dan gaat deze naar een plek waar het veel mooier en beter is dan op aarde en dan kan deze persoon vanuit daar de mensen op aarde helpen het leven door te komen. Een mooie gedachte vind ik dat. Ik denk aan mijn eigen dierbaren die ik verloren heb en dat zij het nu misschien ook goed hebben waar ze dan ook zijn.

Na het bezoek aan het dorp zijn we de boot in gestapt. De boot lag zo laag in het water dat het leek alsof we vlogen over het water. Onderweg hebben we geprobeerd dieren te spotten maar we zijn niet veel verder gekomen dan de ara's, vleermuizen en een toekan. De kaaimannen, apen en panters zaten goed verstopt. Toch was ook de boottrip een echt geluksmoment voor het meisje.

Aangekomen bij de verblijfplaats hebben we de hangmatten opgehangen en zijn we na het eten van de cassavesoep, op tijd naar bed (hangmat) gegaan omdat we de volgende dag de Voltberg gingen beklimmen en daar moest je goed uitgerust voor zijn. Die nacht zijn al mijn geluksmomentjes die ik tot dan toe gehad heb in Suriname voorbij gekomen in mijn gedachten. Om er een paar te noemen: De ritjes in de taxi's met fijne (Surinaamse) muziek en uitzicht op de huizen, winkels, mensen in Paramaribo, het heel vaak eten van super lekkere rijstgerechten en steeds net iets te veel peper, het moment dat de kinderen in het oppashuis gaan zingen, zo mooi!! En ook alle besefmomenten dat ik hier echt niet gewoon op vakantie ben maar dat ik hier echt nog wat langer mag blijven en mag ervaren hoe het is om van de een op de andere dag in een ander land te wonen met andere gewoonten en andere culturen. De ervaring dat dit best moeilijk is en zelfs heftig soms, doet me denken aan alle mensen die misschien wel voorgoed en/of gedwongen in een ander land moeten gaan wonen.

De volgende ochtend ben ik niet eens moe na een nacht niet geslapen te hebben. Vijf boterhammen en twee liter water in mijn rugzak en ik ben er klaar voor die Voltzberg te beklimmen. Vier uur later was ik bijna op de top van de berg. Ik kon niet meer mijn hart heeft nog nooit zo snel geklopt van de inspanning en mijn blaren op mijn voeten waren killing. Het zweet droop aan alle kanten van mijn lichaam en de slangen beneden in de jungle konden me nog horen hijgen en puffen. Gelukkig liep m'n huisgenoot Sandra voor mij en ook Rosanne kwam er aan gepuft. Met zijn drieën hebben we elkaar naar boven getrokken door aanmoedigingen "nog een klein stukje" "je kan het!" Eenmaal boven op de berg waren we zo trots dat we het gehaald hadden. De rest van de groep was ook al in zicht en die hebben we ook aangemoedigd om echt naar de top te komen. Uiteindelijk heeft iedereen de top gehaald! Supertrots!! Het uitzicht was mooi maar ik heb wel eens mooiere uitzichten gezien op andere bergen in andere landen. De berg was gewoon niet zo super hoog en alles wat je zag was bomen. Wel heel veel verschillende bomen, vijftig tinten groen. Toch zijn we druk geweest met mooie plaatjes schieten (zoals Loes dat zou zeggen) en we hebben de salamanders gevoerd.

Toen... de terug weg! No way dat ik die berg af ga! Dat durf ik niet! naar beneden is veel enger dan naar boven. En het doet veel meer pijn aan mijn voeten! Na een tijdje mezelf gek te maken dat ik de berg nooit meer levend af zou komen behalve als Aladdin even langs zou vliegen uit Egypte met zijn vliegend tapijt, ben ik toch maar naar beneden gegaan. In de hoop dat ik op de rug mocht bij Tarzan in plaats van het hele stuk weer terug te lopen. Helaas. Geen tarzan, zelfs geen Mowgli. En ook Louis de aap en Baloue de beer zaten natuurlijk gewoon thuis in Nederland bij mama en Bas op de bank. De terugtocht was erg zwaar. Mijn voeten waren zo kapot van de blaren dat ik de volgende dag niet mee kon naar de Raleighvallen. Gelukkig waren er in de jungle bij de Voltzberg ook kleine watervallen dus die heb ik wel gezien. Ik heb daar zelfs een elfje gezien! Nog nooit heb ik zo'n mooi vogeltje als de kolibrie gezien! Ik heb gelijk maar een wens gedaan! Die ga ik jullie natuurlijk niet verklappen.

De tweede nacht wilde m'n huisgenoot Claudia wel ruilen van slaapplek dus heb ik in een bed geslapen. Heerlijk geslapen (beter bedje nog dan mijn bed in Paramaribo) met muziek op de achtergrond van een lokale band die, die dag al drie keer door ruzie uit elkaar was en weer bij elkaar. Helaas dus geen Raleighvallen voor mij de volgende dag. Maar Amber, Jelle en Fleur waren ook niet gegaan dus ik bleef niet alleen achter en heb nog samen met Jelle de doodshoofdaapjes gevoerd.

De terugreis was op de boot weer magisch, zo mooi die jungle en die rivier! Ik had best nog drie uur langer in de boot kunnen zitten. Oke misschien waren Aukje en Ilse dan echt gek geworden van Marije en mij die Disneyliedjes aan het zingen waren. En ook het moment waarop Nahtalie zei dat er een mirakel moest gebeuren als we eerder thuis zouden zijn dan verwacht, waarop vervolgens de boot vastliep in het zand en iedereen de boot uit moest om de boot te duwen. Oke iedereen behalve het meisje (prinses Kim) want die wilde geen natte voeten omdat ze blaren had. Toch was Kim niet zo'n diva als de gemene stiefzusters die we tot onze spijt hebben leren kennen dit weekend. Maar ik zal er in deze blog geen woord meer aan vuil maken hoe verbazingwekkend dom die meisjes waren. Daar moet je bij geweest zijn. We raken zelf hier thuis nog steeds niet uitgepraat over de opmerkingen van de tutjes.

Thuis, ik ben weer thuis. Vandaag is het Marron dag, een feestdag dus iedereen is vrij vandaag in Suriname. Ik ga vandaag eerst mijn kerstverhaal voor het kerstoptreden opnieuw schrijven en dan vanmiddag naar de palmentuin voor het feest van de Marrons. Dus, mijn kerstverhaal opnieuw schrijven? Ja zeker het was af. Maar er was een puntje van kritiek van mijn begeleider bij het oppashuis namelijk: Het is een prachtig en mooi verzonnen verhaal maar het is te Nederlands. Omdat er zoveel soorten religies zijn hier had ik er voor gekozen om niet het traditionele kerstverhaal van Jezus na te spelen. Ik had een verhaal bedacht gebaseerd op het verhaal van Roodkapje. Sterre en de boze sneeuwman was de titel. Er kwamen pratende kerstklokjes en magische dennenbomen in voor. Ik en ook mijn huisgenoten dachten dat de kinderen het wel leuk zouden vinden als het over sneeuw ging. Juist omdat ze dit niet kennen. Maar mijn begeleider wees mij erop dat de kinderen na dit verhaal sneeuw misschien wel als gevaarlijk gaan zien. En dat het leuker is om het verhaal toch meer een Surinaams tintje te geven en de pratende kerstklokjes bijvoorbeeld te veranderen in pratende Faja Lobi's (Surinaamse bloemen). Vandaag maar weer eens aan de slag met mijn verhaal dus. Het oude verhaal bewaar ik wel voor het geval ik toch nog besluit om juf te worden in plaats van maatschappelijk werker.

Ik moet sowieso nog erg wennen aan de andere cultuur en stoot daarbij af en toe nog mijn hoofd. Ik had voor mijn andere project: de creatieve draaiboeken met knutsel ideeën voor de verschillende leeftijdsgroepen van het oppashuis, het geniale plan om vliegers te gaan maken met de kinderen. Ik dacht dat is perfect voor een land waar het altijd lekker weer is en waar altijd een windje staat. Ik had er verder niet bij nagedacht dat het maken van een goede vlieger helemaal niet zo makkelijk is en dat de kinderen hier dat zelf ook wel bedacht hadden dat het perfect vliegerweer is dus dat ze veel beter zijn in vliegers maken dan ik. Gelukkig konden ik en de kinderen daar heel hard om lachen en wilden ze mij graag leren hoe ik een goede vlieger kan maken. Het meisje, haar huisgenoten, de dieren in de jungle, de kinderen en collega's van het oppashuis en alle andere inwoners van Suriname leefden nog lang en gelukkig! Behalve de gemene stiefzusters zij waren op een volgende trip van de berg afgegleden omdat ze achter hun lippenstift aan gingen die naar benden was gerold en ze het zonder lippenstift sowieso niet zouden overleven.

...The end