#No spang!

Zo daar is dan: de laatste blog! Ik kreeg al wat opmerkingen van vrienden en familie over wat ik dan toch die laatste weken nog heb uitgespookt in Suriname omdat er maar geen blog kwam. Nou zoals ik in mijn vorige blog al schreef ben ik een aanzienlijk luier persoon geworden in Suriname en had ik dus gewoon geen zin om mijn laatste blog te schrijven. Oke misschien valt die luiheid wel mee want ik ben toch best druk geweest mijn laatste weken in SU. Sinds mijn laatste blog ben ik nog twee keer op trip geweest, zijn mijn ouders mij komen opzoeken en ben ik nog even superdruk geweest met mijn projecten voor de kinderopvang.

De eerste trip ging naar Isadou. Een klein eilandje in de Surinamerivier. Het was ongeveer 3 uur rijden naar Atjoni waar we de boot op stapten om nog ongeveer een uurtje te varen naar Isadou. Het regenseizoen is dit jaar iets eerder begonnen dan gepland dus in die tijd hadden we af en toe al ‘last’ van een regenbui. Natuurlijk viel de bui die dag precies op het moment dat we in de boot zaten. Maar het fijne aan de regentijd in Suriname is dat de buien nooit lang duren en dat het daarna weer net zo lekker warm is als daarvoor. Toen we op het eiland aankwamen was het gelijk weer droog en konden we de spullen uit de boot laden en een huisje uitzoeken. Deze keer waren de huisje luxer dan normaal. Een eigen douche, balkon met prachtig uitzicht en niet met zijn allen in een groot huis maar per 4 in kleinere huisjes. We zijn met een groepje het eiland en de omgeving gaan verkennen. Eerst over land maar toen vonden een paar van ons het een goed idee om een stukje naar de overkant te zwemmen. Het leek niet zo ver weg dus waarom niet? Nou omdat het toch verder was dan gedacht en het water supersmerig was en je dus niet kon zien wat voor een leven zich onder het water afspeelde. Want een leven onder het water in de Suriname rivier is er zeker! (daarover later meer..) Toch hebben we het overleefd naar de overkant. Helemaal toen we er na een tijdje zwemmen achter kwamen dat we gewoon konden lopen omdat het helemaal niet zo diep was. Ik was trots op mezelf! Weer iets gedaan wat ik eigenlijk best wel heel spannend vond. Ik keek om me heen en zag alleen maar weer die prachtige jungle, ik hoorde de junglegeluiden en het voelde even alsof wij de enige op de wereld waren en alsof we miljoenen jaren terug in de tijd waren. Alles zag er zo puur en ongerept uit. Toen werden mijn gedachten verstoord door een flits. Onweer! Snel zijn we terug gezwommen. Voelde toen als zwemmen voor mijn leven, maar dat viel achteraf echt wel heel erg mee. #No spang!

Verder was het echt een chill weekend op Isadou. We hebben lekker gegeten (nasi, bami, patat, fried chicken, hele kippenpoot met teentjes en nagels!, eend en natuurlijk veel peper) Ook onze gids heeft lekker gegeten (broodjes kaas gedoopt in de Fernandes). Ik heb een hele dikke pad geprobeerd te kussen maar natuurlijk durfde ik dat niet echt. Gemiste kans! En ’s avonds hebben we een spelletje weerwolven gedaan en een kampvuur gemaakt. Het voelde een beetje alsof ik op school/scoutingkamp was en ik moest denken aan mijn ouders die vaak vertellen over hoe ze vroeger vaak op kamp gingen met de scouting. Ik lach ze altijd uit omdat het naar mijn idee een beetje duf is  maar misschien hebben ze het toch wel superleuk gehad al die jaren.  

Op de laatste dag van het weekend waren we nog even zwemmen totdat ik en Ellen ineens een kindje zagen lopen op het eiland. El en ik, allebei grote kindervrienden, oke ik groot en El klein (zie de foto met het eva kostuum) stapten gelijk op het jongetje af. Het jongetje was minder enthousiast dan wij want hij rende voor ons weg. Wij gaven niet op en zijn hem achterna gegaan tot hij wel met ons wilde praten. Djeez is zijn naam, hij is 7 jaar en woont op het eiland. Achteraf klinkt dit best wel gek en traumatiserend voor het jongetje. Toch vond hij het uiteindelijk niet zo erg want we hebben nog een tijdje met hem met de bal in het water gespeeld.

Toen we weer terug in Paramaribo waren begon het inmiddels voor dat moment ‘gewone’ leven weer. Ik ben weer druk aan de slag gegaan met de creatieve boeken en het kerstoptreden. Even kreeg ik een klein beetje stress omdat ik achteraf gezien de kinderen veel te laag had ingeschat. Ik was bang dat zij de tekst die ze moesten opzeggen voor het toneelstuk nooit uit hun hoofd zouden leren. Maar dit ging dus veel sneller dan verwacht! Echt heel knap van ze hoe ze dat zo makkelijk onthouden. Het dansen en zingen ging ook goed en ik ben met de kleuters en peuters ook gaan oefenen. Ik merkte wel bij mezelf dat ik nu pas echt wat meer een band kreeg met de kinderen. Ook aan de kinderen was dit te merken want ik kreeg steeds meer knuffels en complimentjes van ze. Ook kon ik gelukkig iets minder streng zijn omdat ze iets beter begonnen te luisteren. Toch zit daar nog wel een heel verschil in met de kinderen in Nederland. In Suriname is het nooit even helemaal stil als de leidster of iemand anders iets aan de kinderen wil vertellen. Maar dat komt ook omdat de muren in het gebouw allemaal open zijn waardoor er altijd geluid van buiten de lokalen in komt. Dat geeft de kinderen de gelegenheid om te smoezen of het geeft ze het idee dat ze ook geluid mogen maken. In het begin was dit heel erg wennen voor mij maar in de laatste weken ben ik er toch aan gewend geraakt en stoorde het mij niet meer zo. Ik zag toen juist het enthousiasme van de kinderen als ze weer eens door me heen praatten. Eigenlijk wilden ze gewoon zo graag hun mooie ideeën over het optreden bij mij kwijt dat ze niet konden wachten tot ik klaar was met praten. Nu ik dit opschrijf zit ik met een glimlach achter mijn bureau en mis ik ze heel erg!

Wat mijn ‘gewone’ leven ineens toch weer anders maakte was dat mijn ouders bij mij in Suriname op vakantie kwamen. Dat zorgde toch wel voor wat zenuwen: Ze zouden 17 dagen blijven en dat betekende voor mij dus ook dat ik nog maar 17 dagen in Suriname zou zijn. Wat vinden ze van de stad? Het land? Kan ik ze wel alles laten zien wat ze volgens mij moeten zien? Hoe zou hun hotel zijn? Gaan ze zich niet vervelen als ik moet werken? Of heb ik juist te veel activiteiten bedacht? De avond waarop ze aankwamen zijn we eerst maar eens cocktails en Parbo gaan drinken bij bar Zuid. Ik heb ze toen al een beetje verteld wat we allemaal nog konden gaan doen en waar we allemaal uit eten konden maar ze moesten maar snel naar bed want ze hadden natuurlijk een lange vlucht gehad. #No spang!

Uiteindelijk is het allemaal helemaal prima verlopen. We hebben veel activiteiten ondernomen en tussendoor hebben papa en mama ook nog gewoon lekker gechilld aan het zwembad bij hun hotel. Terwijl ik aan het werk was zijn ze samen ook nog naar Bigi pan geweest. Daar was ik al geweest en het was leuk om te horen van hen hoe zij het hebben ervaren. Verder zijn we samen naar de vlindertuin en de dierentuin geweest en hebben we een stadswandeling gemaakt door de Palmentuin en langs de waterkant. Die dag was ik trouwens lekker brak van de vorige avond. Toen waren we op een afscheidsfeestje van een huisgenootje met z’n allen met de partybus de stad rondgereden en daarna uit geweest in een lege discotheek (reclame maken is niet uitgevonden in Suriname). Verder wilden we op zondag mee met de postboot die langs verschillende plantages zou varen. Helaas was mijn nieuwe wat vandaag niet komt, komt morgen wel mentaliteit nu niet zo handig geweest. We waren te laat met boeken voor de postboot. Een meneer bij de haven vertelde ons dat we de gok wel konden nemen om zondag ochtend om 07.00 naar de haven te komen en af te wachten of de boot vaart. Nou laten we dat dan maar doen dachten we. Weer helaas stonden we daar dus zondagochtend 07.00 en was er helemaal niemand te bekennen. Uiteindelijk bleek dat de boot niet zou varen die dag omdat er geen aanmeldingen waren. En blijkbaar ook geen post? Dat weet ik eigenlijk niet. We zijn toen maar op zoek gegaan naar ontbijt. In Suriname is op zondag bijna alles gesloten of pas laat of kort open. Dus we kwamen terecht in het hotel waar mijn ouders verbleven en hebben daar ontbeten. Die middag zijn we alsnog naar een plantage gegaan namelijk: Peperpot. Daar hebben we heel veel dieren gezien en gehoord. Apen, prachtige vlinders, kleine kaaimannen, leguanen, salamanders, hagedissen. Oke even eerlijk van die laatste drie weet ik nog steeds niet zo goed welke nou welke is en wat de verschillen zijn maar ik geloof dat we ze alle drie wel gezien hebben.

Wat we ook heel veel gedaan hebben is uit eten gaan. Hoe ik ook zo mijn best gedaan heb op gewicht te blijven de afgelopen twee en halve maand ondanks al het lekkere eten, in de laatste twee weken dat mijn ouders er waren heb ik dat helemaal losgelaten. Normaal gesproken als ik met mijn huisgenoten uit eten ging namen we, mede door de toenemende skeraliteit (zo noemen ze dat in Suriname als je geld steeds meer opraakt), alleen wat (knoflook)broodjes vooraf en een hoofdgerecht. Maar met mijn ouders gingen we elke avond helemaal los. Voor hen was het natuurlijk ook gewoon vakantie en ik besloot om er zelf ook maar lekker van te genieten de laatste weekjes. Dus lekker van voorgerecht tot toetje gegeten met wijntje erbij en nog een kop thee als afsluiter om mijn volgepropte buikje weer even wat rust te geven. Het allerlekkerst hebben we, of in ieder geval ik, gegeten bij de Garden of Eden. Dat ik een van de beste restaurants van Suriname waar je naast dat je heerlijk kunt eten, door de mooie omgeving en achtergrondmuziekjes even helemaal tot rust komt. #No spang!

Die rust had ik even nodig want de dag erna was alweer mijn laatste dag bij het kinderverblijf. Dat betekende ook dat die dag het kerstoptreden was. Stiekem was ik daar toch best wel heel zenuwachtig voor. Achteraf gezien denk ik meer dan ik op dat moment zelf door had. Ik was zenuwachtig voor het optreden maar toch ook voor het afscheid nemen van de kinderen. Dat wilde ik helemaal niet. Juist de afgelopen weken waren de banden hechter geworden en voelde ik me steeds meer op mijn plek. Drie maanden is toch wel erg kort of juist net te lang om te werken met mensen. Juist in de derde maand begint het contact dieper te worden en meer betekenis te krijgen. Ook met mijn collega’s begon het contact iets losser te worden en ik voelde me steeds meer thuis.

Het optreden ging heel goed. Ik ben supertrots op hoe de kinderen het gedaan hebben! De kapel waarin het optreden gehouden werd, was wel net als de lokalen van de opvang, erg open dus er was veel achtergrond geluid. Hierdoor waren de kinderen niet altijd te verstaan maar je kon aan de kinderen zien dat ze er plezier in hadden. En de kinderen die verteller waren hadden een microfoon dus het stuk was wel te volgen. Tussen het toneelstuk en het dansje door hebben twee kinderen mij geïnterviewd op het podium. Op die manier kon ik de ouders en anderen in de zaal vertellen over mijn tijd bij het oppashuis. En ik heb op dat moment ook verteld over mijn fondsenwerven en wat er gekocht is van het geld wat ik heb ingezameld bij jullie, familie, vrienden, kennissen, oud cliënten, (oud)collega’s, buren. Het was even zoeken naar wat de kinderen en het verblijf nu echt goed konden gebruiken maar uiteindelijk zijn er twee zeer nuttige dingen uitgekomen. In het lokaal van de kinderen van 6 tot 12 jaar was er nog geen ventilator. En ik hoef jullie nu in mijn laatste blog niet nog eens te vertellen hoe heet het kan zijn in Suriname. De plafondventilator (zie foto) die ik voor hen heb aangeschaft was daarom zeer welkom! Maar omdat jullie gul zijn geweest in jullie giften was er nog geld over. Daar heb ik een vriezer van gekocht die ik heb gevuld met ijsjes voor de kinderen. Ook een vriezer is zeker niet overbodig met de temperaturen van Suriname. (zie foto) Daarnaast is er nog een klein beetje geld over waar ze nog wat nieuwe cd’s van aan gaan schaffen die ze kunnen afspelen bij activiteiten. Mijn collega’s, de ouders en de kinderen zelf zijn erg blij met wat ze gekregen hebben. En zij en ik willen jullie hartelijk bedanken voor jullie steun!!

Na het kerstoptreden was het dan toch echt zover. Ik moest afscheid nemen. Waarschijnlijk was het niet zo goed aan me te zien hoe moeilijk ik dit vond, maar in de taxi terug rolden er toch een paar tranen over mijn wangen. Gelukkig gingen we gelijk iets ‘leuks’ doen. We gingen naar het casino. In Nederland ben ik nog nooit in het casino geweest dus ik wist niet wat ik me erbij moest voorstellen. Toch was ik niet verrast toen we binnenliepen. Ik was er ook niet door verrast dat ik er eigenlijk niet zo veel aan vond. Ik had mijn ouders beiden 50 srd gegeven omdat zij eigenlijk ook alleen meegingen omdat ik zo graag een keer naar het casino wilde. We hebben samen het geld opgespeeld en ik weet nu al niet meer hoeveel we gewonnen hadden dus het zal niet veel geweest zijn. Bij de casino’s in Suriname krijg je gratis eten en drinken als je speelt. Dus op een gegeven moment kregen we een bordje eten toen we achter een gokautomaat zaten. Het eten was niet superlekker, vooral papa vond het niet zo, dus we zijn voor het toetje maar naar de overkant naar Torarica gegaan. Ik hou dus helemaal niet van toetjes maar dit was toch wel het allerlekkerste toetje ooit. Ook het toetje van papa en mama was echt superlekker! Na dit overheerlijke toetje (ben echt een beetje verbaasd! Als je me goed kent ben je nu ook verbaasd!), bedacht ik me dat mijn vakantie was begonnen. Nog 6 dagen in Suriname. Dat weekend zijn we nog naar Fort Zeelandia geweest waar we een superinteressante rondleiding hebben gehad waarin veel verteld werd over de vrij korte maar zeer heftige en ook vooral gruwelijke geschiedenis die zich in Suriname heeft afgespeeld. Ik was al eens eerder bij een rondleiding geweest bij Fort Zeelandia maar deze keer was het veel uitgebreider dus ik ben blij dat ik nog eens geweest ben. Toch wel even goed om nog eens stil te staan bij wat er allemaal gebeurd is in het land waar ik me nu al steeds meer thuis begon te voelen.

Maandag, dinsdag en woensdag zijn we op trip gegaan naar het binnenland. Speciaal voor mijn ouders en oke ook wel een beetje voor mezelf was ik op zoek gegaan naar het meest luxe tripje naar het binnenland. Niet omdat we nou zulke luxepaarden zijn (ook wel een beetje hoor) maar ook vooral omdat back to basic gewoon niet zo handig met mama haar kunstknie. We zijn naar Anaula geweest. Dit ligt iets verder in de Surinamerivier dan Isadou waar ik al eerder was geweest. Dus weer met de bus en met de boot. Op de boot zaten mama en ik bijna bij elkaar op schoot omdat we voorin zaten en de boot van smal naar breed naar smal gaat. Dat zat niet heel prettig dus de rest van de keren op de boot zijn we dus maar meer in het midden gaan zitten en dat ging prima. Onderweg kwamen we dus weer langs Isadou daar moesten we de boot even uit omdat het water te laag stond. De bootsmannen hebben de boot toen over de stroomversnelling getrokken en daarna konden we weer verder. Toen we aankwamen bij ongeveer de plek waar ik de vorige keer nog mijn angst overwonnen had door te gaan zwemmen, stopte de bootsman ineens met varen. We moesten van onze gids Bernhard even kijken naar rechts. En ja hoor! Een mega kaaiman aan de rand van de rivier! We hebben hem maar kort gezien want hij dook gelijk het water in zodra hij ons zag maar hij zat er echt. OMG! #No spang!

Nadat alle mannen (we waren met een groep van 14 mensen), alle vrouwen vooruit geduwd hadden in de boot omdat het water op sommige plekken maar tot je enkels kwam, kwamen we na ongeveer anderhalf uur varen aan op Anaula. Daar werden we hartelijk welkom geheten door vriendelijke de manager van Anaula. Zij heeft ons het programma van de komende dagen en de wifi code (wifi in de jungle?!) verteld en de sleutels van de lodges uitgedeeld. Ik vond Isadou al wat luxer vergeleken met de andere tripjes waar ik al was geweest maar dit was echt mooi! Ook was er een aangelegd zwembad aanwezig dus daar zijn we gelijk maar even ingedoken. Toen ineens kwam toch wel het besef dat het wel gek was dat Bas (mijn broertje) er niet bij was. Hij was gewoon thuis met zijn vriendin in het koude Nederland aan het werk. Terwijl ik en papa en mama aan het zwembad lagen midden in de jungle! Zonde dat hij toch niet mee was gekomen want hij zou het ook allemaal prachtig gevonden hebben. Hopelijk gaat hij ook nog eens van die mooie reizen maken.

We zijn die middag nog in de stroomversnelling geweest die veel te heftig was voor mij en mama dus eigenlijk is vooral papa er in geweest met de een paar anderen van de groep waarmee we waren. En ’s avonds kregen we heerlijk te eten. Van voorgerecht tot nagerecht. We hebben wat gekletst met twee Surinaamse dames uit Den Haag. Zij waren op familiebezoek in Suriname.

De volgende ochtend werden we wakker met een verrassing. Aapjes!! We hebben ze gevoerd met bananen en ze kwamen zo dichtbij! Een aapje had een babyaapje op zijn rug! (hartjesogen) Uiteindelijk hebben we ze een beetje overvoerd dus de gids zei dat we toen echt moesten stoppen met voeren. Na het ontbijt zijn we naar een traditioneel dorp Aurora en Ladoani geweest. Dit was een hele belevenis vond ik. Ik was met eerdere tripjes al eens in dorpjes geweest maar die waren vaak wat kleiner. Dit was een vrij groot dorp met eigen kerk, ziekhuispost, school en vliegveldje. De gids Bernhard komt zelf uit dit dorp en is niet lang geleden benoemd tot kapitein van het dorp. Dat betekent dat hij terug uit Paramaribo moest komen waar hij was gaan wonen en nu voor altijd in het dorp moet blijven wonen om bij te kunnen springen wanneer er beslissingen genomen moeten worden over belangrijke problemen. Omdat hij dus zelf uit het dorp komt kon hij ons veel vertellen over het dorp en de omgeving en de mensen. Ondertussen werd papa van alle kanten bespied door kleine kindjes met prachtige grote bruine oogjes omdat hij een grote zak snoepjes meegenomen had om uit te delen aan de kindjes. Na het bezoek aan het dorp zijn we ’s middags nog met Bernhard een jungletour gaan doen. Mama bleef in de lodge omdat het wel een uur lopen was over een hobbelig junglepad. Bernhard heeft ons van alles verteld over alle verschillende bomen, planten en de bosgeest. Ik vond het zo interessant dat ik alles heb onthouden en later nog eens aan mama heb uitgelegd aan de hand van de foto’s die ik had gemaakt.

’s Avonds kwam er een band optreden. De band kwam uit het dorp waar we die middag geweest waren. Het was bijzondere muziek met af en toe hele mooie zang tussendoor. Ik en papa hebben meegedanst op de muziek en achteraf hebben we om de band te bedanken voor hun optreden ieder een cd van ze gekocht. Voor de mensen die langskomen of bij wie ik langs ga met mijn fotoboek: mijn foto’s zullen dus ondersteund worden met deze mooie muziek! Dus verheug je nu maar vast!

De rest van de tijd dat we op Anaula zijn geweest hebben we gewoon keihard gechilld en genoten van de laatste dagen jungle. Daarna weer naar huis en was ik alweer bijna thuis. Thuis: waar is dat? Paramaribo was eigenlijk ook thuis nu. Maar thuis echt thuis heb ik ook twee thuizen. Thuis bij papa en mama en thuis in mijn kamer in Utrecht. Wat gek en ook wel een beetje soort van verwend om drie plekken tegelijk thuis te kunnen noemen! Maar van een van mijn thuizen was het nu toch echt tijd om afscheid te nemen. We zijn met z’n alleen uiteten geweest als afscheid en hebben afgesproken dat we in Maart of April een reünie gaan houden. Ik ga Suriname zeker missen en de mensen die ik daar ontmoet heb zeker missen! Ik mis nu al de gezelligheid en de warmte. Toch merk ik dat ik me nu ik weer een paar dagen in Nederland ben, wel wat fitter voel en gelijk al minder lui. Ik ben weer meer in beweging (gelukkig maar: die extra kilootjes van de laatste twee weken mogen er best wel af) en veel dingen zijn een stuk toegankelijker hier in Nederland (winkels, openbaar vervoer, cafeetjes). Toch ben ik zo blij dat ik dit avontuur heb mogen meemaken ik had het voor geen 100.000.000.000.000 srd willen missen!! En wie weet kom ik nog eens terug in SU! Eerst maar eens beginnen met afstuderen enzo #No spang! Ohja en sorry trouwens voor dit veel te lange verhaal. Ik weet dat je nu baalt omdat je vooraf niet had verwacht dat het zo'n lang verhaal zou zijn en dat je nu meer tijd kwijt bent dan gehoopt maar hé: No spang! zei ik toch -xxx- en een dikke brasa,

Kim