I'm a survivor

HELPPPP!!! Ze zeggen altijd dat je jezelf goed leert kennen als je voor langere tijd op reis gaat naar een land. Nou ik heb dus geleerd dat mijn spinnenangst echt mega groot is!! En wat een paniekaanval is. Maar goed ik zal bij het begin beginnen.. Dit weekend zijn we met een grote groep huisgenootjes op survivaltrip geweest naar Parabello en Danta bai.

Op zaterdagochtend om 07.00 vertrokken met de bus. Het voelde net of ik op schoolreisje ging. Hoe langer ik in de bus zat, hoe mooier de omgeving werd. Laatst heb ik de film Junglebook gekeken en het lijkt wel of die in Suriname opgenomen was. Dromend over de dieren die in de jungle rondlopen en hopend dat ik er een zou zien heb ik de lange busrit met plezier overleefd. In Parabello hebben we twee activiteiten gedaan: ziplinen en quadrijden. Beiden vond ik erg spannend. En ik voelde me dan ook superstoer nadat ik het wel had gedaan. Vooral het ziplinen (aan een koort van de ene boom naar de andere boom zwieren) vond ik superleuk! Het was net of ik als Tarzan door de jungle slingerde aan een liaan. Alleen had ik niet zo'n lekker luchtig broekje van blaadjes aan, maar een veel te strak tuigje wat alles daar beneden afknelde (gelukkig ben ik geen man). Het quadrijden was ook leuk maar dat durfde ik natuurlijk niet zelf. Dus ik heb achterop gezeten bij Jermaine, een van de mannen die mee was als gids/reisleider.

Na deze avontuurlijke middag zijn we doorgereden naar Danta bai waar we die nacht gingen slapen. Ze noemden het een resort maar we mochten blij zijn dat er douches waren en een wc. De omgeving was wel weer supermooi! We sliepen in een huisje van hout. Ik zag dat het huisje niet helemaal afgesloten kon worden dus begon me al een beetje druk te maken over de beestjes die naar binnen zouden kunnen.

Er waren koks mee en we hebben heerlijk gegeten. Na het eten hebben we spelletjes gedaan. (ja ja spelletjes! voor degene die dit niet weten van mij: ik vind spelletjes normaal gesproken nog minder leuk dan wanneer iemand mijn zou voorlezen uit de Dikke Vandalen. Saai dus) Toch maar meegedaan en na een paar drankjes heb ik gemerkt word het wel leuker. Die paar drankjes zorgeden er ook voor dat ik veel later op de avond mezelf stoer genoeg vond om samen met Amber, Laura, Jermaine en nog een andere gids, op kaaimannenjacht te gaan. Ohja en als we nog een vogelspin tegen zouden komen onderweg dan zou ik die deze keer gaan aaien ipv zoals eerder op de dag keihard gaan gillen. Nou niet veel later was ie daar dan: de vogelspin. Nog groter dan de spinnen die ik eerder had gezien die dag en hij zat midden op de boom te poseren voor ons. Ik voelde mijn adem stokken en liep langzaam steeds verder naar achter. De rest was zo enthousiast over de spin dat ze mij helemaal vergeten waren. Ik kon niet roepen en kon alleen maar huilen terwijl ik zowat stikte in mijn ademhaling. Dit had ik echt nog nooit meegemaakt. Misschien vond ik de paniekaanval zelf wel enger dan de spin. Op een gegeven moment draaide ik me om en keek ik recht in de ogen van een mevrouw. Ze kwam naar me toe gelopen en heeft me meegenomen naar haar hutje waar zij met haar hele hindoestaanse familie verbleef. Ik voelde me gelijk weer rustig. Met zijn allen zaten ze daar om een vuurtje heen te drinken, eten en te luisteren naar hele mooie Spaanse muziek. Of ik wat te eten wilde? Zo bescheiden als ik ben zei ik dat ik niet hoefde. Maar toen ze vertelde dat ze een kom soutosoep voor me had, zei ik gelijkt bedankt!! Na een tijdje was de rest uitgekeken op de spin en kwam Amber me halen. Die nacht heb ik liggen dromen in bed over de spin en schrok ik twee uurtjes later wakker van de wekker.

Een nieuwe dag in de jugleachtige omgeving die om 06 uur 'sochtends zo mooi was! (zie de foto's) Na het ontbijt stond tubing op de planning. Dat is in een grote band over de rivier dobberen met de stroming mee. Echt superchill er was alleen die dag geen stroming in de rivier. Dus na 4 uur lang keihard peddelen met onze armen en oke af en toe even aan de boot hangen en meevaren, kwam iedereen knalrood als een kreeft het water uit. Hierdoor hadden de meesten niet zo'n zin meer in de laatste activiteit: raften. We hebben er voor gekozen om na de lunch eerder terug te rijden naar Paramaribo en om 19.30 waren we weer thuis.

Het voelt echt al wel als thuis. Bij het oppashuis is het ook nog steeds leuk al merk ik wel dat het toch gek voelt om te werken. Net of ik moet werken tijdens mijn vakantie. Dus Luxeprobleem! Nog zo'n luxeprobleem: doordat ik niet alleen durf te fietsen in Paramaribo en het Diakonessenhuis best ver is van de Prinsessestraat, moet ik elke dag met de taxi naar het werk. Eigenlijk superchill! Haha en ik kan me echt kapotlachen in de taxi om de radiocommercials. Elke commercial lijkt wel een opsomming van de prijzen die je kunt winnen bij een bingo. "Kom nu naar de Blokker voor alles wat u nodig heeft in huis, tuin, schuur, slaapkamer, badkamer, wc, woonkamer, hal, eetkamer. Wij verkopen u messen, vorken, stofzuigers, bloempotten, schoonmaakartikelen, magnetrons, lepels, en wc-verfrissers!" (dit is geen letterlijke reclamespot maar geeft een beeld van hoe ze ongeveer klinken) Ik vermaak me wel in die taxi.

Maar oke deze blog wordt alweer veel te lang. Ik heb weer heel wat geleerd over mezelf dat ik dus echt heeel bang ben voor spinnen, dat ik spelletjes spelen soms best leuk vind en dat ik wat betreft het ziplinen stoerder ben dan ik dacht. En dat ik veranderd ben van het stille verlegen meisje vroeger op kamp in groep 8, naar het meisje dat zich helemaal thuis voelt in de groep en met iedereen een praatje maakt.

Nu ga ik me maar eens aankleden voor werk. Dat betekent een lange broek en een t-shirt met korte mouwen bij de vreemdelingendienst omschreven als een shirt zonder okselmouwruimte.